Zwyczaj święcenia pokarmów w Polsce przyjął się w XIV wieku. Chociaż kojarzymy go z naszą rodzimą tradycją wielkanocną, znany jest w niektórych regionach Austrii i Niemiec (Styria, Karyntia, południowy Tyrol i Bawaria). Jego źródło stanowią prawdopodobnie starosłowiańskie obrzędy wiosenne. Święcenie gałązek wierzbowych, wody, ognia i pożywienia, nadało nowe znaczenie dawnym rytuałom. Poświęcone rzeczy, jeszcze nie tak dawno, wykorzystywano do praktyk „magicznych”, mających zapewnić ochronę przyszłych zbiorów. Przykładem może być, znany w niektórych regionach Polski, zwyczaj trzykrotnego obchodzenia domu ze „święconką”, w celu zapewnienia sobie szczęścia i urodzaju.